We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Mijn zoon houd veel van lezen. Als hij meer boeken leest dan de school van hem vraagt, krijgt hij een extra certificaat. Die kleine stimulans moedigt hem aan om te blijven lezen.
Een zekere parfum-specialiste beweert dat ze bepaalde combinaties van geuren kan reuken, en dan weet welke parfumeur er achter een bepaald geurtje zit. Ze ruikt er even aan en zegt dan: ‘Dat is het werk van die en die.’
Ik was 18 toen ik mijn eerste baan kreeg, en in die tijd leerde ik een belangrijke les op het gebied van spaarzaamheid. Ik werkte had en zette alles wat ik niet nodig had opzij tot ik genoeg had om een jaar naar school te kunnen. Toen moest mijn moeder een noodoperatie ondergaan, en drong het tot me door dat ik genoeg geld op de bank had staan om die te betalen.
Vanuit ons raam kan ik een 1700 meter hoge heuvel zien die de Cerro del Borrego genoemd wordt, de ‘heuvel van het lam’. In 1862 was een Frans leger Mexico binnengevallen. Terwijl de vijand in het centrale park van Orizaba gelegerd was, nam het Mexicaanse leger posities op de top van de heuvel in. De Mexicaanse generaal vergat echter de weg naar de top te laten bewaken. Terwijl de Mexicaanse troepen sliepen, vielen de Fransen aan en doodden 2000 van hen.
De dag voordat mijn man van een zakenreis zou thuiskomen zie onze zoon: ‘Mam, ik wil dat papa thuiskomt!’ Ik vroeg waarom hij dat zo graag wilde, en verwachtte dat hij iets zou zeggen over de cadeautjes die zijn pappie vaak meebracht, of over het samen voetballen dat hij miste. Maar met een serieuze blik zei hij ietwat plechtig: ‘Ik wil dat hij thuiskomt omdat ik van hem houd!’
Angst sluipt ongevraagd mijn hart binnen. Hij schetst een plaatje van hulpeloosheid en hopeloosheid. Hij pakt me mijn rust en concentratie af. En waar ben ik dan bang voor? Ik ben bezorgd om de veiligheid van mijn gezin of de gezondheid van de mensen van wie ik houd. Ik raak in paniek als ik mijn baan kwijtraak of een relatie stukloopt. Angst richt mijn aandacht naar binnen en brengt een hart aan het licht dat het soms moeilijk vindt om te blijven vertrouwen.
Toen mijn grootmoeder als zendeling naar Mexico ging, kostte het haar veel moeite om Spaans te leren. Op een dag gingze naar de markt. Ze liet haar boodschappenlijstje aan het meisje zien dat haar hielp. ‘Het staat er in twee talen op’,’ zei ze (lenguas, tongen). Maar wat ze bedoelde was dat het in twee idiomas opgeschreven was. De slager hoorde wat ze gezegd had en nam aan dat ze twee koeientongen wilde kopen. Mijn grootmoeder kreeg het pas door toen ze weer thuis was. Ze had nog nooit eerder koeientong klaargemaakt!
Ik werk als secretaris,’ vertelde een vriendin mij. ‘Als ik dat tegen de mensen zeg, dan kijken ze me soms wat meewarig aan. Maar wanneer ze horen voor wie ik als secretaris werk, dan worden hun ogen groot van bewondering!’ Oftewel: in de samenleving worden sommige banen als minder belangrijk gezien dan andere, tenzij er een of ander verband is met rijke of beroemde personen.
Vorig jaar ontmoette ik tijdens een retraite wat oude vriendinnen die ik al heel lang niet meer gezien had. Tijdens deze reünie lachten we veel samen, maar ik moest ook huilen omdat ik besefte hoezeer ik hen gemist had.
Ruth was een vreemdeling. Ze was weduwe. Ze was arm. In veel landen van de wereld zou ze in onze tijd als een niemand gezien worden, als iemand met geen enkel uitzicht voor de toekomst.
Een klein meisje vroeg zich af wat een ‘heilige’ precies was. Op een dag nam haar moeder haar mee naar een grote kathedraal, waar ze haar de schitterende glas in lood ramen met bijbelse taferelen liet zien. Toen ze al die prachtige ramen zag, riep ze het uit: ‘Nu weet ik wat een heilige is! Het is iemand door wie het licht heen schijnt!’
Nezahualcoyotl (1402-1472) had een naam die moeilijk uit te spreken is, maar die wel een veelzeggende betekenis had. Het betekent ‘hongerige coyote’, en wat de beste man schreef getuigt van een enorme geestelijke honger. Als dichter en heerser in Mexico vóór de komst van de Europenen schreef hij: ‘Waarlijk, de goden die ik aanbid zijn afgoden van steen die niet spreken of voelen [. . .] Een of andere machtige, verborgen en onbekende god is de schepper van het hele universum. Hij is de enige die mij met mijn aandoening troosten kan, en me kan helpen met de angst die in mijn hart leeft. Ik wens hem als mijn helper en beschermer.’
